เมื่อครั้งที่เคยไปเปีดร้านค้าขายแถวจังหวัดสระแก้วนายเพ้งเคยจ้างเด็กวัยรุ่นเขมรคนหนึ่งมาช่วยในร้านวันหนึ่งมีคนมาหาเด็กเขมร เขาเป็นชายวัยกลางคแต่ขาด้วนข้างหนึ่ง เด็กบอกว่าเป็นน้าชายแท้ๆ มาของานทำ นายเพ้งจึงฝากให้ช่วยล้างจานที่ร้านขายอาหารแถวตลาดโต้รุ่ง ต่อมาชายขาด้วนขโมยเงินทางร้านไปกินเหล้าจนเมาบ่อยๆ พอเจ้าของร้านจับได้ก็ไล'ออก เขาจึงต้องไปเป็นขอทานเด็กผู้เป็นหลานสงสารจึงขอเงินนายเพ้งจำนวนหนึ่งเอาไปให้น้า
โดยมีข้อแม้ว่าให้น้ากลับบ้านไปเสียนายเพ้งถามว่าทำไมน้าจึงขาด้วน ลูกจ้างเขมรเล่าว่าแต่ก่อนน้าเป็นผู้ช่วยช่างไม้ ตอนอายุ 15 ปีติดยาและได้เตะยายของตนจนตกบันไดทั้งๆ ที่ยายเป็นคนเลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะจนโต ไม่น่าเชื่อว่าอีก13 ปีต่อมาน้าก็ถูกระเบิดจนเสียขาไปข้างหนึ่งเด็กเขมรช่วยงานที่ร้านนายเพ้งไม, เชือกกระโดดราคา นานก็กลับบ้านไป แต่หลังจากนั้นนายเพ้งก็ยังคงเห็นน้าชายขาด้วนของเด็กมาเร่ขอทานอยู่ที่ตลาดเสมอนายเพ้งจึงเล่าเรื่องราวของขอทานเขมรสังสอนลูกๆหลานๆ และลูกจ้างในร้านว่าคนที่ทำร้ายพ่อเฟย่า ตายายนั้นได้ร้บกรรมแรงนัก ไม่ต้องรอถึงชาติหน้าเลยลูกซายดนเลักที่บ้านของชาญมีสวนยางเล็กๆ แห่งหนึ่ง4งฟอกัแม่และน้าชายช่วยกันเองภายในครอบครัวพี่สาวคนโตของชาญต้องออกจากโรงเรียนเพราะชาญตั้งแต่อายุ 12 ปี
เพราะไม่มีเงินจะเรียนต่อและตุ้มก็เรียนไม่ค่อยจะเก่งนักจึงยุติการเรียนแค่เพียงชั้น ป.6 เท่นั้น แต่พ่อแม่และน้ายินดีสนับสนุนให้ชาญเรียนต่อเพราะเป็นลูกชายคนเดียวและชาญก็เรียนดีด้วยชาญเป็นลูกคนเล็กที่ทุกคนในบ้านรัก เขาไม่ต้องออกไปกรีดยางเหมือนพี่สาว เขาไดไปเที่ยวเล่นกับเพี่อนๆ ตามประสาเด็กๆ อยากได้อะไรก็ได้ พอจบม.3 เชือกกระโดดแบบไหนดี เขาก็อยากจะไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ เหมือน เพื่อนสนิท"เราไม'มีญาติที่กรุงเทพๆ ถ้าแกไปเรียนก็ต้องเสียค่าเช่าหอพักค่ากินค่าอยู่อีกโขนะ จะกลับมาเยี่ยมบ้านทีก็ต้องเสียค่ารถอีก"น้าชายเอ่ยเป็นเชิงค้าน พี่สาวของชาญก็ไม่อยากให้น้อง,กลตานัก‘ไปตั้งไกล
พ่อกับแม่คงคิดถึงน่าดู"ตอนแรกๆ พ่อกับแม่ก็ไม่ยอมให้ลูกชายคนเล็กไ!ไกลจากอกแต่เมื่อลูกชายอ้อนวอนอยู่เป็นเดือนๆ เชือกกระโดดนักมวย ทุกคนในบ้านก็ต้องตกลงยินยอมอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก‘'ตั้งใจเรียนให้ดีนะลูก แล้วเขียนจดหมายมาปอยๆ นะลูกเอ๊ย’’พ่อกับแม่กำชับสั่งเสีย น้าชายพาชาญมาส่งที่กรุงเทพฯ หาหอพักให้อยู่ใกล้ๆ กับโรงเรียนซึ่งเป็นโรงเรียนชายล้วนพ่อเรียน ม.4 เทอมแรกผ่านไป ชาญก็เรียนได้เกรดดืม์ากเขารีบกลับไปเยี่ยมพ่อแม่แล้วก็กลับมาเรียนต่อ แต่ตอนจบ ม.4 พ่อกับแม่เป็นฝ่ายขึ้นมาเยี่ยมที่กรุงเทพฯพอเปิดเรียน ม.5 ไบไดืไม่นาน ชาญก็เริ่มไม่ตั้งใจเรียน เขาโดดเรียนไปอยู่ร้านเกมกับเพื่อนๆ ทั้งวัน เชือกกระโดดนับรอบ บางวันก็เล่นเน็ต บางวันก็เล่นเกม บางวันก็ไปดูหนังกันชาญขอเงินที่บ้านบ่อยขึ้น เขาติดซ่อมหลายวิชา ชาญเริ่มโกหกพ่อแม่เป็นและไม่เห็นความสำคัญของการเรียนนัก ตลอดปีเขาไม,ได้กลับบ้านเพราะอ้างว่าต้องไปเรียนพิเศษเตรียมเอนทรานช์ เขาไม่รู้เลยว่าพ่อแม่เจ็บออดๆ แอดๆ จนต้องหมดเงินไปมากกับการวิ่งเข้าวิ่งออกโรงพยาบาล พอขึ้น ม.6 พ่อก็เสีย ชาญไม,ยอมไปเยี่ยม
เชือกกระโดด
